Op 29 november ondersteunt LABO vzw niet alleen de mars in Oostende, maar ook de oproep om het betogingsverbod van de Franse regering te negeren en toch te betogen in Parijs. Voor een kritische maar constructieve beschouwing van de klimaatbeweging in deze tijden van terreur en angstzaaierij, schreven de sociale laboranten Esra Özkan en Pieter Baets dit opiniestuk. Samen staan we sterk voor een beter klimaat!
Dit blogartikel werd ook gepubliceerd op De Wereld Morgen.
Nu alles hier in onze contreien mee escaleert en de maatregelen van onze ministers meer angst zaaien en onze burgerrechten nog verder terugschroeven, wordt het hoog tijd dat onze ogen open gaan. Zoals Mathias Bienstman, Anneleen Kenis en ook Famke Vekeman al aangaven in hun opinieartikels in de kranten van afgelopen week, is de klimaatcrisis integraal verbonden met deze oorlogen in het Midden-Oosten die boven alles om de controle van natuurlijke hulpbronnen draaien zoals olie, gas en water. Daarom ook dat het verbod op de klimaatmarsen in Parijs, mooi speelt in de kaart van de politici en bedrijven om de verdere controle en exploitatie van die hulpbronnen ten koste van het klimaat te garanderen.
Het is nu dat de klimaatbeweging in ons land en in de rest van de wereld moet beseffen dat ook wij vandaag al getroffen worden door de klimaatverandering. Op dit eigenste moment misschien onrechtstreeks door die strenge veiligheidsmaatregelen en de inperking van onze rechten als klimaatactivisten, maar net zo goed door meer overstromingen, nog te verwachten superstormen en niet onbelangrijk nog meer globale conflicten die onze veiligheid in het gedrang zullen brengen. We moeten dus als klimaatbeweging vooral niet terugkrabbelen maar doorzetten. De imminente gevaren hiervan moeten we durven in de ogen kijken. Immers, wanneer klimaatverandering zich doorzet, zullen grenzen nog meer vervagen en zijn vooral globale rechtvaardigheid en vrede de enige manier om ook lokale veiligheid en solidariteit tussen mensen te garanderen. We hoeven onze angst niet te negeren, maar we mogen er ons ook niet door laten verlammen. De beste manier om onszelf te genezen van die angst is door naar buiten te gaan en samen aan één zeil te trekken met onze medestanders. Wanneer overheden onze veiligheid niet kunnen garanderen en tegelijkertijd onze democratische rechten inperken, wordt het tijd om massaal creatief uit de hoek te komen en naar verschillende manieren te zoeken om alsnog een stok in de wielen te steken van deze dolgedraaide machine die ons met rasse schreden in de afgrond wil storten.
De stok steekt al in de wielen want het verbod op betogingen houdt de Climate Express niet tegen om op 29 november toch op straat te komen, symbolisch in een stad die over een halve eeuw al onder water kan staan dankzij de toenemende klimaatverandering, Oostende. Maar niet alleen Oostende mag op die dag onze plek van afspraak zijn. Want nauwelijks 300 km verder vindt vanaf die dag de grootste greenwashing show ooit plaats waar wereldleiders en industriële lobbyisten samenkomen om voor de zoveelste keer tot een zwak en niet bindend klimaatakkoord te komen. Terwijl deze machtigen der aarde wel mogen beslissen over de toekomst van onze planeet, zijn wij als betrokken burgers en klimaatslachtoffers allesbehalve welkom. Daarom wordt er door de Climate Express toch gefietst, gekayakt en gewandeld naar Parijs en wordt er door verschillende actieplatformen opgeroepen om het betogingsverbod te negeren en toch –op eigen risico- naar Parijs af te zakken die dag. Dat toont dat het menens is voor de klimaatbeweging. En er is meer…
Nu al schakelen heel wat actiegroepen een versnelling hoger om overal ter wereld de klimaatproblematiek onder de aandacht te brengen. Waarom starten we de gedecentraliseerde acties, de Climate Games (van 30/11 tot 12/12) niet een dagje eerder? Waarom wordt 29 november geen dag van globaal creatief verzet voor klimaatrechtvaardigheid en een meer vredevolle wereld? Niet alleen in Oostende of Parijs, maar waarom ook niet in de haven van Antwerpen of op de luchthaven van Zaventem? Plekken die symbool staan voor de massale uitstoot die onze planeet naar de verdoemenis helpen. De macht van het getal wordt nu sterker als we niet op één symbolische plek maar op veel plaatsen tegelijkertijd aanwezig zijn, heel luid roepen zoals de kinderen afgelopen week in Gent en roet in het eten strooien van diegenen die inzetten op ‘business as usual’. Een daadkrachtige klimaatbeweging omhelst de diversiteit van achtergronden en verschillende actiemodellen, net zoals we graag een diverse wereld voorstaan. En eenheid en verbondenheid in die diversiteit is nu meer dan ooit nodig.
In naam van alle onschuldige slachtoffers die al gevallen zijn dankzij de oorlogszuchtige neoliberale en imperialistische politiek van overheden en multinationals wereldwijd, willen wij niet alleen onze stem laten horen, maar eisen wij voortaan klimaatrechtvaardigheid op. De klimaattop is geen platform die alle gemeenschappen op deze planeet vertegenwoordigt. Ze heeft niet de legitimiteit om te beslissen over onze toekomst. Veerkrachtige gemeenschappen overal ter wereld bieden oplossingen en hebben de wilskracht om een andere samenleving uit te bouwen. Parijs is noch het begin, noch het einde van deze strijd en vooral een belangrijke kans om samen te komen en elkaar te inspireren voor een sterke en lang levende klimaatbeweging. Laten we deze kans niet missen. Laten we onze liefde voor deze planeet in verbondenheid met elkaar inzetten om de ander te overwinnen.
Esra Özkan en Pieter Baets, sociale laboranten bij LABO vzw
LABO vzw is een beweging die ijvert voor meer kritisch burgerschap en fungeert als een sociaal laboratorium voor burgers, organisaties en bewegingen om te experimenteren met persoonlijke en maatschappelijke veranderingsprocessen.
