Beste Daniël Termont,
Geachte burgemeester,

Gent pakt er graag mee uit een progressieve stad te zijn. Maar een progressieve stad geeft geen boetes, ook geen GAS-boetes, voor geweldloze actie. En een progressieve stad is niet bang om mee te evolueren met het groeiend historisch inzicht en volop te kiezen voor een dekolonisering van de publieke ruimte. Gezien we een GAS-boete kregen voor een actie die net een lans brak voor dit soort dekolonisering, zijn dit de twee thema’s waarover ik je wil schrijven. Want wil je dat burgers blijven waarde hechten aan de retoriek over Gent als progressieve stad, dan zal het beleid die woorden toch in meer daadkracht moeten omzetten.

Wat doen creatieve, kritische  burgers als ze dan toch een GAS-boete krijgen voor een broodnodige sociale actie? Wel, ze maken een actie van het betalen van die boete. We verzamelden voldoende muntstukken van één en twee euro om het volledige bedrag van 120 euro te dekken en kleefden er een muntsticker op om alvast de muntstukken zelf te dekoloniseren.

De officiële reden voor de GAS-boete was dat de actie niet tijdig (zes weken) op voorhand is aangevraagd. Maar hoe kan een democratie verantwoorden dat het demonstratierecht op zo’n bureaucratische wijze wordt uitgehold? De gezondheid van een democratie hangt mee af van het vermogen van burgers om zich snel te mobiliseren en te protesteren tegen onrecht zonder onnodige belemmeringen.

Dat wil niet zeggen dat overwegingen over openbare orde en veiligheid onbelangrijk zijn, maar die moeten wel proportioneel zijn. Als zelfs kleinschalige acties, waarbij de organisatoren alles op alles zetten om overlast te vermijden, aan dit soort pestbeleid worden onderworpen, dreigt de civiele samenleving alle veerkracht te verliezen. En daarmee de democratie ook een noodzakelijke waakhond.

De laatste jaren wordt de speelruimte voor sociale actie steeds beperkter. Op gemeentelijk niveau spelen de GAS-boetes daarin een belangrijke rol. Als er echt problemen zijn, bestaan er voldoende andere instrumenten om vanuit politiediensten of een stadsbestuur in te grijpen. Mag ik van een “progressief” stadsbestuur dan ook verwachten dat ze in de toekomst afziet van het gebruik van de GAS-regelgeving om sociale actie te beteugelen?

Intussen hebben we deze boete toch maar betaald. Maar mogen we zo vrij zijn om jou enkele suggesties te doen over hoe je dit geld kan inzetten? Zo kan het op zijn minst die zaak ten goede komen waar wij als activisten al een tijd naar streven: de dekolonisering van onze stad. Als stadsbestuur gaf je eerder schriftelijk aan dit doel genegen te zijn, dus geven we graag wat tips over hoe je eraan kan bijdragen met onze centen.

Beste burgemeester, als je echt in dekolonisering gelooft, gebruik dit geld dan voor:

• Het plaatsen van historische duidingsborden bij koloniaal erfgoed. En graag echte duidingsborden die voldoende historische context geven én waarin we de volle verantwoordelijkheid opnemen voor de misdaden die met het kolonialisme gepaard gingen.
• Het verhuizen van straatnaambordjes en monumenten die verwijzen naar Leopold II van de straat naar het museum, waar de nodige context kan voorzien worden en waardoor een eind komt aan de verheerlijking van een gewelddadig schrikbewind.
• Het oprichten van een (tegen)momument dat de antikoloniale strijd herdenkt, eerder dan de kolonisering.
• Het brengen van meer kleur in het aanbod van de stadsbibliotheek. Dekolonisering begint immers bij onze geesten en die worden gevoed door wat we lezen.
• Een workshop dekolonisering voor het stadsbestuur of medewerkers van stadsdiensten. Want dekoloniseren betekent ook heel wat ontleren en de blik naar binnen keren om de eigen verantwoordelijkheid en privileges te zien.
• Een geloofwaardig anti-racistisch beleid. Want er loopt een rechte lijn tussen het kolonialisme van gisteren en racisme en xenofobie vandaag. Enkel door die vicieuze cirkel vandaag te breken, bouwen we aan een inclusieve samenleving morgen.
• Het aanleggen van een fonds dat in herstelbetalingen voorziet voor slachtoffers van oude en nieuwe vormen van kolonialisme.

Beste, burgemeester, u mag ons steeds op de hoogte houden van uw voorkeursopties uit bovenstaande lijst. We blijven bereid met jullie samen te zitten om een of meerdere van deze doelen te realiseren. En ik hoop dat we als kritische burgers in de toekomst, ook onder uw opvolger, samen met het stadsbestuur kunnen werken aan meer dekolonisering én sociale actie.