[av_textblock size=” font_color=” color=” av-medium-font-size=” av-small-font-size=” av-mini-font-size=” av_uid=’av-jst2xb06′ admin_preview_bg=”]
Op 24 februari namen we deel aan Rise For Climate Gent met een blok waar solidariteit met migranten en anti-racisme centraal stond. We lanceerden samen met Solidair Gent een oproep tot dit blok omdat een solidair anti-racisme centraal zou moeten staan in de eis voor klimaatrechtvaardigheid. Helaas is dat vandaag nog te weinig het geval. Na afloop van de manifestatie mochten we van de organisatoren de link tussen klimaat en migratie toelichten en zelf ook wat plaatsen in hun vergeet- en wensput. Hieronder publiceren we de integrale tekst van de speech.

What do we want? Climate Justice! When do we want it? Now!

Maar wat betekent dat, klimaatrechtvaardigheid? Wat betekent het als er elk jaar vele honderdduizenden mensen hun thuis verliezen, mede door de gevolgen van de opwarming van de aarde. Een probleem waar ze amper aan hebben bijgedragen. Wat betekent het als wetenschappers berekend hebben dat er tegen 2050 wellicht 200 miljoen klimaatvluchtelingen zijn? Wat betekent het als ik hier vandaag sta, als witte middenklasse man om deze boodschap te vertellen? Het betekent dat we harder moeten werken, zodat “system change” en “climate justice” geen holle begrippen zijn.

Twee jaar terug hoorde ik op de klimaattop in Bonn enkele mensen uit het Globale Zuiden vertellen over hun strijd in de frontlinies van klimaatrechtvaardigheid. De strijd van de bewoners van de Pacifische eilanden die nu  al verdwijnen door de stijgende zeespiegel. Een lokale chef uit Zuid-Afrika vertelde hoe de regen uitbleef en de oogst mislukte door droogte. Uit Puerto Rico hoorden we het verhaal van de vernietigende kracht van de orkaan Irma die zovelen thuisloos achterliet. Op geen van deze plekken is klimaatrechtvaardigheid te bespeuren. Toch strijden ze door.

Hun moed, hun kracht, hun inzet staan in schril contrast tot de politieke verlamming die onze politici gijzelt. Voor mensen in het Zuiden is deze strijd geen keuze of hobby. Ze hebben een duidelijke boodschap voor iedereen die hier actief is. Wat ze me in Bonn vertelden was klaar en duidelijk: het water staat ons, letterlijk, aan de lippen. Maar wij zullen blijven vechten. Wij zullen vechten voor elk dorp, voor elk huis, voor elke familie. Wanneer gaan jullie jullie deel doen?

Klimaatverandering treft ons allemaal, maar arme gemeenschappen in het Zuiden het eerst en het hardst. Daarom wil ik vandaag de grenzen die ons verdelen in de vergeetput gooien. Symbolische grenzen waardoor we soms niet beseffen dat klimaatrechtvaardigheid en sociale rechtvaardigheid één strijd is. Maar ook fysieke grenzen, zoals de grenzen van Fort Europa waarop mensen botsen als ze gedwongen zijn te migreren door klimaatverandering.

In de wensput plaats ik hoop. Dat deze strijd ons hoop mag geven. We hebben niet alleen alles te verliezen, we hebben ook alles te winnen. In de strijd voor klimaatrechtvaardigheid herontdekken we waarden als solidariteit, menselijkheid, democratie, organisatie van onderop en zelfs ongehoorzaamheid. Ongehoorzaamheid tegen die spelregels die ons veroordelen tot een wereld die niet langer leefbaar is.

We moeten niet enkel mobiliseren, maar vooral leren organiseren. Zodat er overmorgen niet één, niet tien, maar honderd Rise for Climates zijn. Met meer kleur, niet in de etalage of aan de buitenkant, maar in het hart van de beweging. Zodat elke stad, elke wijk, elke straat een frontlinie wordt voor klimaatrechtvaardigheid. Vandaag. Morgen. Overmorgen. En laat ons tot nooit vergeten: zonder een eerlijk antwoord op het migratievraagstuk verliezen we de “justice” uit “climate justice”. En dat mogen we nu niet, nooit niet toelaten. So what do we want?
[/av_textblock]