LABO vzw wil niet enkel kritische burgers aanzetten tot actie, maar ook ondersteunen om hun sociaal engagement op een duurzame manier in te vullen. Daarom werken we samen met Ecodharma aan het project "Empowering Citizenship and Renewal".
Tot nu toe gingen 10 sociaal laboranten op training in het retraitecentrum van Ecodharma in de Catalaanse Pyreneeën.
Frederik deelt zijn training via deze foto's
Laura uit haar impressies via deze tekeningen
Ingriet over haar tijd in Ecodharma
Ine deelt haar ervaring met haar reeks foto's
Hannah over haar ervaring tijdens de 'Transformative Collaboration'
Esra aan het woord (in het engels)
Luis schrijft een gedicht (in het engels)
Guillaume schrijft over zijn ervaring (in het frans)
Frederik deelt zijn training via deze foto's
Laura uit haar impressies via deze tekeningen
www.laurawauters.be/
Ingriet over haar tijd in Ecodharma
Mei 2017: voor het eerst sinds de geboorte van mijn oudste (in het jaar 2000) zou ik 14 dagen weggaan van mijn kinderen. Echt weg, ver weg. Ik herinner me de massa’s uitvluchten/flauwe excuses/woelende nachten die ik had de weken ervoor, bang om te vertrekken, bang om los te laten, bang om te vertrouwen dat ze zonder mij ook in leven bleven én het zelfs goed zouden hebben, bang dat ik hen zou missen, en … bang om met mezelf bezig te zijn en mezelf tegen te komen. En dat tegelijk ook een vette onverdiende luxe vinden, met jezelf bezig zijn, terwijl de wereld in brand staat.
Ik ben een renner. Altijd geweest. Rennen van actie naar actie, tot ik niet meer kon. Fietsen en fietsen tot ik een overbelaste knie had. Voetballen tot er spierscheuren, ontstekingen, … me lam legden. Doorwerken en blijven zorgen en ‘moederen’ tot er longontstekingen opdoken. Dat was nog in maart 2017. Dubbele longontsteking. En dan nog aan de dokter vragen : ‘maar ik plan dit weekend gewoon te werken (voor mn werk) op mn laptop, dat is toch ok’.
Dan dus, Ecodharma. Voelen dat dat nodig is, maar niet durven. Of toch. Niet enkel voor mezelf, ook voor mijn kinderen. Stoppen met excuses verzinnen en gewoon dat ticket boeken. Gewoon.
We vierden nog een 14e verjaardag, ik verzachtte nog de last na getrokken wijsheidstanden, en begeleidde de derde naar zijn nieuwe school.
En toen vertrok ik echt.
Ik herinner me de eerste dagen ter plekke. Ik kwam niet tot rust. Stond in de pauzes met mn koptelefoon op wild te dansen en springen (Atari Teenage Riot in de Pyreneeën, geschifte combinatie). Vond een voetbal en irriteerde wellicht alle anderen door mn voortdurend heen en weer geknal tegen het enige vrije muurtje.
Op dag 4, eindelijk het besef: ‘ik ben moe’. Eigenlijk ben ik hondsmoe, doodmoe, op. En de knak, het plooien, het toelaten van de stilte, de rust, en dan het terugplooien. Die me tegelijk ook bracht in een staat van mezelf uitdrukken in beelden, lichaamstaal, los van woorden, want die waren ook plots op.
Genieten van stilte, alleen, de gieren, de vergezichten, mijn tent om me ‘s avonds van de groep terug te trekken, de ulex (waar ik stomweg inviel zodat mn knie een egel leek).
Genieten van rustige avonden, praten, intimiteit op de zetel aan de houtkachel. Samen lachen en samen zwijgen. Oprechte glimlachen.
Ik nam mee naar huis:
een stukje ulex, die nu op mn been staat, symbool voor mn vertraging. Een critical path, dat ik nog geregeld bekijk en zowat mn leidraad geworden is, en een innerlijk zwaailicht voor als ik me weer te pletter ren, dat vanzelf afgaat.
Ik liet ginder:
een aversie voor alles wat nog maar in de verste verte naar spiritualiteit ruikt.
En een minihoopje roze bio-afbreekbare glitter bovenop the North Ridge.
Ine deelt haar ervaring met haar reeks foto's
Hannah over haar ervaring tijdens de 'Transformative Collaboration'
Lente 2017 – De stilte in de vallei is het eerste wat ons overvalt. De Gaspeldoorn, ofwel Ulex Europaeus is in zijn gele bloei. De eerder zeldzame en zeer brandbare struik die bloeit in vallei van Sierra de Carreu,waar EcoDharma ligt. ULEX is meteen ook de naam van een nieuw project van Ecodharma: een trainingscentrum voor activisten, wereldveranderaars en organisaties. Brandbaar! (en zeldzaam?)
Een groep van 14 deelnemers; verschillende leeftijden, gender, achtergronden. Mensen vanuit de transitiebeweging, uit de permacultuurkoepel, directe actievoerders, een muziekleraar en lerares lager onderwijs, een studente, opbouwwerkers uit coöperatieven, een actiefotograaf,… Mensen geëngageerd in allerlei maatschappelijke groeperingen en bewegingen die beslisten om zich zeven dagen te wijden aan meer inzicht krijgen in groepsdynamieken, eigen handelen in groepen en bewegingsopbouw. Zeven dagen in de Catalaanse Pyreneeën, afgesneden van de bewoonde wereld, van internet en een stopcontacten, telefoonbereik en dagelijkse luxe. Wat is er dan wel te vinden?
Stilte.
Heerlijk veganistisch eten, off-grid zonne-energie, frisse buitenlucht, vers bronwater, koude douches en zonneschijn, een spectaculair uitzicht, een houtverwarmde gedeelde kamer in een huis gebouwd uit natuurlijke materialen.
Een vallei waar geen spoor van andere mensen te bespeuren valt.
Maar vooral, was EcoDharma voor mij experience-based learning. Hoe kan je groepsdynamieken begrijpen zonden zelf in een groepsdynamisch proces te gaan? Daar werden we vanaf dag één al tot uitgedaagd. 14 onbekenden, met wie je moet beslissen wat je gaat doen met project in een 6 maand beschikbaar, leegstand warenhuis. Beperkte tijd. Mensen in de groep die vooraan komen te staan, mensen die zwijgen, mensen die uit de boot vallen, mensen die samenvatten, mensen die vragen stellen, mensen die zich frustreren, mensen die kritisch zijn, mensen met ideeën, mensen die faciliteren.
Ja, samenwerken.
Waarom eigenlijk samenwerken?
De facilitator startte dit onderwerp met te stellen dat samenwerking niet makkelijk is, of zelfs een van de grootste uitdagingen die er bestaan in deze tijd en samenleving. *Iedereen in de groep slaakt in innerlijk zuchtje van opluchting* Waarom? Het is toch iets natuurlijks en menselijk, en wordt al eeuwen gedaan? Samenwerking wordt nog moeilijker in een context van een geïndividualiseerde samenleving. Of zoals Margaret Thatcher ooit zei: de samenleving bestaat niet, maar is een optelsom van individuen en gezinnen (lees: waar bedrijven hun producten aan kunnen verkopen). De valkuil bestaat erin dat een mens zichzelf los ziet staan van zijn omgeving. Dit creëert een alienated sense of self, alsof we als mens volledig controle hebben over ons zelfbeeld en ons leven. Maar in werkelijkheid ontspringt ons zelfbewustzijn en onze zelfkennis voor een groot deel door spiegeling, reflectie en feedback van anderen, en van een samenleving. Dit proces van bewust worden van het eigen handelen is soms uitdagend en frustrerend. Het kan makkelijker lijken om groepen in het algeheel te vermijden om zo onze eigen kleine kanten niet tegen te hoeven komen, of geen feedback van anderen te hoeven ontvangen. Groundbreaking news: als je je afzondert op een onbewoond eiland (of in een busje in Alaska), zul je niet veel leren over jezelf, hoe aantrekkelijk het voor sommigen onder ons mag lijken ;-).
Mark Fisher noemt het de “social illness” van de kapitalistische samenleving, meer specifiek in het neoliberale Noord-Amerika en Noord-Europa. We zijn de kracht van organising vergeten, van bewegingen en samenwerkingen, door een “reflexive impotence”. Wat is dit? Dit is het gevoel dat er niets kan veranderd worden, ook al weten we dat het slecht gaat. Misschien wel omdat we het gevoel hebben er alleen voor te staan (an alienated self). Misschien wel omdat we een beetje van onze verbeeldingskracht kwijt zijn m.b.t het nadenken over hoe we anders kunnen samenleven. Onze horizon van het denkbare is de laatste decennia beperkt door het kapitalisme. In ieder geval, het is een vicieuze cirkel. Hoe minder we samenwerken, hoe meer we er alleen voor staan, hoe minder het gevoel hebben iets te kunnen veranderen, hoe minder er iets verandert.
Nochtans, net die samenwerking aangaan, is een weg naar persoonlijke en maatschappelijke groei. De ander, die kan ons echt heel wat leren! Een groep is een plaats om te groeien, om te rijpen als persoon. Het wrijft, botst soms, een heeft zijn beperkingen. Maar het kan ook ongelofelijk caring en supporting zijn. Bring your best. Want uiteindelijk is het geheel meer dan de som van de delen, vanaf er een interactie is tussen personen, ontstaat er een extra dimensie: een relatie, een dynamiek. Waarvan uit er heel wat gecreëerd en gerealiseerd kan worden, klein en groot. Breng je intentie en motivatie om die relatie en die verbinding te eren. Ja, eren: door bewust kiezen voor samenwerking eer je de verbinding die er tussen ons mensen, dieren en natuur bestaat. Het opent, heelt en maakt ons misschien ook wat nederiger.
En: If you want to go fast, go alone. If you want to go far, go together. (Afrikaans spreekwoord)
Transformative groups
Dus samenwerking is iets waar we best actief op inzetten, maar het is ook iets dat we onszelf moeten aanleren, door onze culturele en maatschappelijke achtergrond. Waarom anders zou er zoiets bestaan als een cursus Transformative Collaboration?
Ideaal gezien zou een groep gaan voor the good of the whole. Een groep die elkaar versterkend, bewust en berustend is. De leden van de groep zijn onderling verbonden individuen, die zich vrij met elkaar associëren. Ze zijn bewust van hun ecologische en sociale context, en ook van eigen noden en psyche. Verbonden met het feit dat ‘humans are exfoliations of common life itself’, d.w.z. ervan bewust dat alles wat we hebben geleend is van gemeenschappen voor ons, en alles wat we nu doen geërfd wordt door gemeenschappen na ons. Zelf onze taal is geërfd van onze voorouders.
Maar tussen ideaal en realiteit zitten heel wat obstakels. De meeste groepen zijn, zoals het in EcoDharma wordt genoemd, transformatieve groepen: ergens tussenin. Je zou kunnen zeggen dat er 2 soorten obstakels zijn, zoals een balans die teveel doorslaat naar een richting, maar met een gemeenschappelijke noemer: eigenbelang.
De ene kant is een groep die de groep boven alles stelt. Er wordt conformiteit verwacht, en wij-zij denken wordt gestimuleerd. Mensen sluiten zich erbij aan vanuit de (menselijke) nood aan veiligheid en ergens bijhoren, maar dat op een ongezonde en neurotische manier. Want de groep wil zichzelf koste wat kost bestendigen en in stand houden.
De andere kant is een Group op one. Een geatomiseerde individualist, competitief en in concurrentie met zijn omgeving. Dit individualisme wordt gestimuleerd in ons kapitalistisch systeem. Narcisme, hedonisme, hiërarchie, controle, en vervreemde relaties met een economische waarde. Je kent verhaal.
Tussen deze 2 obstakels balanceert een transformatieve groep. Een transformatieve groep is rommelig, constant lerend, altijd zoekend naar de balans. En soms is de beste uitkomst voor een groep om te stoppen met bestaan. Best spannend hé? Zoals Saraha, een groepslid zei, je kan het ook zien als een avontuur, want het is zeker niet saai om in een transformatieve groep te zijn. Er zijn constant spanningen, zoals de spanning tussen innovatie – behoudingsgezindheid. Tussen diversiteit – gemeenschappelijkheid. Tussen inclusie – exclusie. Autonomie – samenwerking.
Neem nu inclusie en exclusie: in de meeste groepen die ik ken is inclusiviteit een belangrijke waarde. We staan open voor iedereen, we willen divers zijn. Maar zijn er ook grenzen nodig? Durven we mensen die niet aansluiten bij onze visie, onze grondwaarden uit te sluiten? Een groep kan geen gesloten membraan zijn, maar is beter porreus, zodat er nieuwe voeding, nieuwe elementen binnenkunnen. Maar kan het ook een volledig open membraan zijn, die alle ‘toxische’ elementen binnenlaat? Is er dan nog sprake van een groep. Wordt geweld binnen een groep bijvoorbeeld gedoogd, of wordt dit uitgesloten?
Groepsrollen en zes kleurrijke denkhoeden
Er is natuurlijk al veel geschreven en nagedacht over groepsdynamica en tools die helpen om beter samen te werken. In EcoDharma kregen we er veel, en er zijn er twee die ook in de cursus aan bod kwamen en die ik hier even wil belichten: de teamrollen van Belbin en de tool van de zes denkhoeden.
De teamrollen van Belbin. Zeer bekend, maar ook een enorm nuttige reflectie die Frederik en ik door hebben getrokken naar LABO. Belbin onderscheidt 9 rollen in een groep. 3 ervan zijn er die je natuurlijk afgaan en waar je vaak in terechtkomt, 3 ervan zijn er die je mits enige moeite je wel in kan verplaatsen. De andere drie zijn rollen waar je je beter niet in bevindt en die je niet afgaan. De rollen vullen elkaar aan en versterken elkaar, maar ze kunnen ook tegenstrijdig zijn en rivaliseren. Elke rol heeft zijn valkuilen. Er zijn 3 groepen in dit model: de actie, denk en relatierollen. (voor meer informatie over de rollen: http://www.belbin.com/about/belbin-team-roles/)
Nu ben ik normaal niet zo fan van mensen onderverdelen in rollen en persoonlijkheidstypes,… omdat dit nogal beperkend is. Maar toch heeft dit mij geholpen, en ik vind het goed dat er wordt erkend dat je je in verschillende rollen kan verplaatsen en dat je als persoon bepaalde neigingen hebt in groepen. De rol waar ik mij het best mee kon identificeren was de rol van teamworker: ondersteunend, flexibel, goeie luisteraars, harmonie creëren en bemiddelen, diplomatisch,… Maar ook onbeslist, conflictvermijdend en weigerachtig om onpopulaire beslissingen te nemen. De teamworkers kunnen de olie in een motor zijn die iedereen ongezien samenhoudt, maar als er teveel teamworkers in een groep zijn kan er veel onbeslist blijven, en conflict wordt vermeden waardoor er olifanten in de ruimte komen (sociaal werk, anybody?).
Daarnaast kon ik me ook makkelijk verplaatsen in de rol van implementer en monitor/evaluator.
Als we dachten aan LABO (april) zagen we enkele rollen, zoals de plant en de specialist. Het team is nu alweer geëvolueerd. Bijvoorbeeld, als een groep bestaat uit vooral planten, zijn er heel veel nieuwe ideeën, creativiteit, probleemoplossend denken en out of the box denken, maar is het soms moeilijk om dit goed te communiceren, of met teveel bezig te zijn waardoor er vergeetachtigheid of afwezigheid ontstaat.
Ideaal is dus dat er verschillende rollen in een groep aanwezig zijn, zodat er een balans is tussen relatie, taak en denken/inventiviteit. Een ander handig tooltje was de zes denkhoeden:
- Witte hoed: feiten en informatie
- Rode hoed – gevoelens en emoties
- Zwarte hoed – kritische beoordeling
- Gele goed – positivisme
- Groene hoed – nieuwe ideeën
- Blauwe hoed – het bredere plaatje
Zo kan je bijv. in een vergadering aangeven welke hoed je opzet in een gesprek. Vb. Ik zou graag de rode hoed opzetten en vertellen wat ik nu voel. Of de zwarte hoed, want ik denk dat dit idee niet haalbaar is om de volgende redenen.
Eigen weerstand
Nu, wat is mijn ervaring met deze ‘artificiële groep’, die we 7 dagen in stand hielden? Om te beginnen, zeven dagen is te kort om te spreken van een echte groep. Maar toch is het zot om te zien hoe snel we al in een groepsdynamisch proces zaten, hoe snel er ook ergernissen naar boven kwamen, en soms een gevoel van verbondenheid.
De eerste dag tekenden we de rivier van onze ‘geschiedenis met groepen’. Dat is al meteen een hyperpersoonlijk gegeven om te delen met anderen. Want deze ervaring bepalen grotendeels wie je bent en waar je vandaan komt. Ik vond dit niet gemakkelijk om dit vertellen met een groepje die ik net ken. Maar al snel werd duidelijk dat iedereen zijn pakketje meedraagt.
In het algemeen voelde ik de eerste dagen weerstand. Moeten ik echt zitten discussiëren met onbekenden over een fictief project? Ik moet al genoeg vergaderen over reële projecten. Kan het niet wat meer op het gemak, zonder strak tijdschema en veel theorie/verbale communicatie? En het gegeven van weer constant door mensen omringd te zijn na een winter in Gent waar ik kan kiezen om een groep even met rust te laten en alleen te zijn. Daar moet ik altijd even inkomen, dat weet ik van mezelf. Ik ben verzot op groepen, maar in het begin moet ik mijn “individualistische” neigingen (tijd voor mezelf, privacy,…) een beetje loslaten.
Wat mij heeft geholpen was het hebben van een buddy. Iedereen krijgt in het begin een vertrouwenspersoon toegewezen, aan wie je iets kan hebben als het even te veel wordt.
“You’ll be glad that I’m your buddy because”
“A way I might need support in this week is…”
“A way I might resist that support is”
“A way you can help me anyway is”…
Mijn buddy was Sara, een Schotse boeddhiste die 1 jaar in EcoDharma haar stage doet. Sara haar aanwezigheid was rustig, zelfreflectief en eindeloos gevoelig. Als ze iets zei op haar zachte manier, luisterde iedereen. En net als mij is “a way you can help her anyway” een knuffel geven. We hebben veel aan elkaar gehad, voor mij vooral wanneer het hele groepsproces me stress, irritatie of onzekerheid gaf.
Proces, relatie en product in LIVE LAB
Wat voor mij het meeste is bijgebleven is het PROCES, RELATIE en PRODUCT model. Ik kende dit wel al via mijn opleiding, maar in EcoDharma leerde ik ernaar kijken op een andere manier. O, hoe wij hier in het Westen bezig zijn met het product, wat er uit onze acties komt, de praktische voorbereiding en de resultaten. En het proces (hoe pakken we dit aan, planning, besluitvormingsprocedures,…) Maar relatie? Het opbouwen van vriendschappen en investeren in niet-taakgerelateerde bijeenkomsten?
Bewust tijd geven aan hoe mensen zich voelen tegen over elkaar?
“Ik heb het gevoel dat je niet naar mij luistert”, “ik voel me verveeld en gefrustreerd omdat mensen praten vanuit hun ego en niet voor the good of the group.” , “ik voel me verheugd om met jou samen te werken”, “ik ben kwaad omdat ik al het werk doe”, “ik heb het gevoel dat iedereen me een slechte facilitator vindt”… De 5e dag deden we een live lab. Alles wat we tot dan toe geleerd hadden werd toegepast op een concrete casus m.b.t. het ULEX-project, dus samen een opdracht volbrengen. De groep werd in 2 gesplitst en interessant is wat er toen gebeurde. In het groepje waar ik was hebben we eerst een lange tijd aan relatie en proces gewerkt. Hoe gaan we dit aanpakken, een check-in over hoe iedereen zich voelt (ook tegenover de taak). Iedereen wilde het een beetje rustiger aandoen die dag. Daarna beslisten we heel uitvoerig, met een wisselende facilitator welk thema we kozen. Dit duurde een hele voormiddag.
Ik denk dat dit proces, en natuurlijk ook welke teamrollen er in het groepje zaten, heeft bepaald hoe alles daarna verliep.
Alle neuzen stonden in dezelfde richting, iedereen wist zijn taak, en iedereen wist hoe de ander zich voelde. De taak uitvoeren was het makkelijke deel en verliep vlot en snel. Af en toe kwamen we samen om te zien hoe het verliep, maar we konden in kleine groepjes werken los van elkaar. Na deze dag voelden we ons tevreden, tevreden genoeg om de berg op te klimmen en samen naar de zonsondergang te kijken. Na 5 dagen van discussies, door elkaar heen praten en frustratie was het zo’n verademing om dit mee te maken.
Toen we terug samenkwamen met de rest van de groep, leerden we dat het proces bij hen anders was verlopen. Er was een ruzie ontstaan, tranen gevloeid, en om 17u waren ze pas aan de taak kunnen beginnen.
Dat is net het interessante. Dezelfde taak, andere mensen. Ze hebben ook aandacht gegeven aan check-ins en proces. Maar er waren andere rollen aanwezig in de groep (zie verder), meer dominantere rollen. Hier ga ik nu even niet verder op in omdat ik niet bij het proces betrokken was.
Wat ik er wel uit meepik is het gegeven dat elke groep ook bepaald wordt door zijn individuele leden, en dat dat soms vuurwerk kan geven, en een leerschool zijn. Misschien ligt er ook wel een oorzaak in de motivatie van elk afzonderlijk lid om engagement op te nemen. Er zijn zoveel factoren die bepalen hoe een groepsdynamiek is, en die zijn des te boeiender om te onderzoeken als je in de groep zelf zit.
EcoDharma
Wat ik fantastisch vind aan het hele EcoDharma project is dat ze niet alleen cursussen geven, maar ook al 10 jaar wat ze uitdragen in de praktijk omzetten. Het feit dat ze zo’n hoge kwaliteit aan informatie en inhoud kunnen brengen, komt ook door hun eigen experience-based learning. Het is een gemeenschap van een 15-tal mensen. Ze mediteren elke dag, er gaat veel aandacht naar relatie en communicatie/overleg op een niet-hiërarchische manier. En tegelijkertijd wordt er enorm veel gerealiseerd (cursussen, bouwprojecten, subsidieaanvragen,…). Er is een permacultuur moestuin, alles is off-grid. En ze zijn actief in de socio-politieke context waar we nu in leven. Al zou je kunnen zeggen dat door zich zo af te zonderen in de bergen, ze geen invloed meer hebben op de samenleving. Daar zit iets in, maar ze inspireren elk jaar honderden activisten voor meer zelfzorg, veerkracht en energie om terug naar hun gemeenschappen te gaan en op een duurzamere manier samen te werken. Dat noem ik wel impactvol.
Wat ik verder meeneem is dat het persoonlijke en het politieke verweven zijn. Change yourself and your thoughts, and actively change the world. Maar wacht niet tot je een compleet evenwichtig verlicht individu bent, vooraleer je actie onderneemt (wat ik soms zie bij mensen die bezig zijn met spiritualiteit). Door actie te ondernemen creëer je de realiteit, en ben je ermee verbonden, en verander je ook jezelf. Een mens kan niet losgemaakt worden van zijn omgeving, en door die realiteit niet te erkennen zoals hij is (d.w.z. soms instabiel en onrechtvaardig en wreed) verandert er weinig. Het omgekeerde is ook waar, je kan niets veranderen als je je eigen noden of gedachten niet onderzoekt. Als je constant in actie treedt zonder reflectie of zelfzorg kan dat heel tegenstrijdig zijn. Je kan snel uitgeblust raken, of je kan niet erkennen dat je iets voor de verkeerde redenen doet (bijv. om agressie kwijt te raken), of je ziet niet hoe je communiceert/handelt en wat dat teweegbrengt.
Er is nog één punt waar ik het over wil hebben. Iets waar ik achteraf nog veel heb aan gedacht en naar gehandeld. Het belang van PLEZIER en MUZIEK. In EcoDharma waren er prachtige momenten waar we de opgebouwde spanning kanaliseerden. Er werd spontaan veel gezongen en muziek gemaakt, een bepaald moment hadden we zo’n 10 minuten de slappe lach met de hele groep. Billenkletsen, hysterisch lachen.
En is dat ook niet het toffe aan in groepswerk? Er ontstaat iets wat je onmogelijk alleen kan creëren.
Voor mij moet er naast al die vergaderingen en taken ook ruimte voor plezier en muziek zijn. Dat is wat ik actief moet implementeren, want ik zou het soms vergeten. En het brengt me zo veel vreugde! Wie had gedacht dat ik met deze conclusie naar huis ging komen? Maar dat was een groot deel van wat ik erna in de praktijk heb omgezet. Sinds EcoDharma heb ik een paar van de mooiste muzikale momenten van mijn leven meegemaakt, en een paar goeie feestjes. Ja, het belang van feestvieren, want wat kan je doen als de samenleving op je schouders drukt, als je elke dag geconfronteerd wordt met de gekte van deze wereld? En als je bezig bent met thema’s als onderdrukking, vluchten, ongelijkheid en onrechtvaardigheid? Actie ondernemen, en dansen. If I can’t dance to it, it is not my revolution (Emma Goldman), of hard times require furious dancing (protestlied van de band Colin Samurai). YES INDEED!
Transformative collaboration in LABO
Hoe deze zeven daagse mij en de samenwerkingen rond mij nog verandert heeft? Ik heb het gevoel dat dit op zichtbare en onzichtbare manieren doorwerkt. Op het sociaal Labo hebben Frederik en ik een Critical Pathway gefaciliteerd. Hoe zie je LABO binnen 5 jaar? Wat daar uit kwam was zo verscheiden dat me weer duidelijk maakt welk allegaartje LABO is, en dat mensen er met heel verschillende motivaties aan meedoen. Interessante vaststelling. Enkele uitstpraken uit de groep:
“Ik zie LABO als een groep supergespecialiseerde mensen.”
“Ik zie LABO binnen 5 jaar als een trainingscentrum voor activisten, in een kasteel in de Ardennen”
“Ik wil meer FUN in LABO”
“Meertaligheid omarmen”
“Tijd nemen om orde in de chaos te brengen, externe begeleiding vragen en meer ondersteuning, maandelijkse reflectiemomenten”
“collective and selfcare within LABO, it is a political warfare!”
… Mijn advies aan ons, LABO, is: doe vooral zo verder, laten we ons niet verliezen in een veelheid aan ideeën/ durven prioriteiten stellen, en laat ons actief inzetten op relatie (naast taak en proces). LABO café, werd er al gesuggereerd tijdens het sociaal LABO. En als laatste: laten we verder werken aan een gemeenschappelijke visie met de vrijwilligers. Ik zie dat er (ook zonder mij nederig advies) al veel positieve ontwikkeling in die richting zijn de laatste 5 maand. Dus ik herhaal, doe zo verder, tenslotte blijft dit een jonge en lerende organisatie!
Lees hier (in het engels) de ervaring van Esra
Two Weeks of Inspiration for Resistance and Renewal
In November 2016 I had a chance to join a training called Sustaining the Resistance in Eco Dharma Center which is located in Catalan Pyrenees. I did not know what to expect from the training except for something that I have been doing already for long years: We were going to talk about activism. Yeah, right…
When I arrived there what first struck me was the nature. The valley and the high rocks surrounding the view all around… I was just amazed how could I lived the whole my life far from such an environment. I thought it was my own choice but was that indeed so? Can I change this “choice” one day? This question stayed with me since then.
The training started with creating a safe space for all of the participants. The trainers Alex and G and the other Eco Dharma folks took really enough time and put focus on to understand what everyone needed from this training. For me personally, I was out of hope for the social change which I desperately wanted. I also had a lot of negative experiences in life about stress and exhaustion. I had a year of full time work behind and other engagements which I found very stressful and tiring to manage. I didn’t know how to combine those things I wanted to do in life so I fell into the same trap of quitting. Just quit everything for a while till I could come back again…This is what I had done again right before this training. Fortunately that experience in Eco Dharma gave me the opportunity to reflect on what lied in the roots of this pattern and also the necessary tools not fall into the same traps in the future.
Those two weeks were a life transforming experience. It’s difficult to mention all of the content but I’ll put some things which sticked to my memory ever since.
One of them was to think about personal empowerment which I couldn't make a link with the activism till then. A broader way of thinking about personal transformation was for me very important. I have mostly overwhelming emotions (yes, also about climate change or social injustice or the conflicts in a team). I needed to see my emotions as part of the activist struggle and gain more emotional literacy. Before that I needed to be aware the situations and the context those emotions appear. That’s why mindful awareness was the first step to my personal empowerment. And the third aspect of acknowledging views gave me a bigger perspective of in what kind of a complex background all the views have. This is one of the more challenging steps for me because I many times assume that there is right and wrong, black and white, oppressor and oppressed. Well, I needed to accept that are many views fall somewhere in between those margins as well as the fact that acknowledging other views have a potential to make our movements stronger, and more to the point.
Another thing I find important to share is about building resilient, healthy groups. Group dynamics are the biggest chunk of the mental work in activism but typically it doesn’t get enough attention in the groups working towards social change. Why is that so? Time? (We talked about different approaches towards time as well but I’ll not get into it here.)There is so much to do? Here is what we agreed on in our discussion during the training: Task oriented groups are doomed get a lot issues after a certain amount of time. We need to put equal amount of effort on process and personal relationships in our groups as much as tasks, to create sustainable groups which is empowering for its members and also efficiently getting things done. I made this flipchart during the session and put relative amount of stars on them to see how much energy my group -LABO- was putting on task, process, and relationships. Well, not ideal, we are still working on it.
The center
For the rest…there is so much to say about Eco Dharma project being the source of inspiration for many activist on community, nature, soul, body, calmness, love, spirituality, ecological life, good food, reflection, strength, balance, the others, meditation, knowledge, sharing, listening, roles, dynamics, personal, global, environmental, interpersonal, self-care, giving and receiving feedback, ancestors, future generations, time, power, meaning, motivation, transformation, integrity, sustainability, idea, support, movement, action, gratitude, breaking free from habits, learning, resistance, renewal, ….
Luckily I took a piece from all of these with me too.
Luis schrijft een gedicht (in het engels)
Red darkened sunset
Is it the end?
yes, it is
we've shared knowledge
we've shared ideas
we've shared experiences
we've shared feelings …
we've mostly shared our humanity
o treasure
we all have in common
Is it the end then?
No, it isn't
It is another beginning
another dawn
we will walk our paths
we will go our ways
we will reach our goals
we will flow upstream
seeking a certain perfection
as the humans we are
being part of this planet
The sunset whispers softly:
there will be a sunrise
tomorrow
and the day
after tomorrow
And we will keep on going
meeting people
discovering each other
acknowledging our existences
our humanity
Build a better world?
Who knows?
At least we will dream of brand new worlds…
a vast radiant world awaits for us !
Guillaume schrijft over zijn ervaring (in het frans)
Douce lumière
Espaces grandioses
Calme et sérénité
Dans le partage et la sécurité
Ouverture et découvertes
Amitiés liées en profondeur
Au creux des crêtes élancées
Loin des technologies
Au plus proche de Soi
Au plus proche de l'Autre
Dans le respect et la bonne humeur
Émergence d'un savoir vivant
Expérience subtile
Équilibre fragile mais puissant
Merci
